Η Αλίσα από την Ουκρανία, φοιτά πλέον στο Pierce και κάνει όνειρα ξανά!
April, 01 2022
Η Αλίσα είναι η νέα μαθήτρια του προγράμματος IB DP του Pierce, που ήλθε από την Ουκρανία και πλέον βρίσκεται στη φιλόξενη, ασφαλή αγκαλιά του Αμερικανικού Κολλεγίου Ελλάδος. Περνώντας μέσα από τιςφλ
Η Αλίσα είναι η νέα μαθήτρια του προγράμματος IB DP του Pierce, που ήλθε από την Ουκρανία και πλέον βρίσκεται στη φιλόξενη, ασφαλή αγκαλιά του Αμερικανικού Κολλεγίου Ελλάδος. Περνώντας μέσα από τις φλόγες του πολέμου, τους κινδύνους και τις κακουχίες, η Αλίσα παρακολουθεί τώρα το 1ο έτος του Προγράμματος Διεθνούς Απολυτηρίου του Κολλεγίου. Το χαμόγελο επέστρεψε στα χείλη της και, με ιδιαίτερη συγκίνηση, ακούσαμε την ιστορία της:
"Έχω ζήσει στο Κίεβο, μία μεγαλούπολη αλλά, κυρίως, μέναμε στην Οδησσό, μία πολύ όμορφη πόλη, δίπλα στη θάλασσα. Η Οδησσός είναι πολύ ανθρώπινη, εκεί πήγαινα σχολείο, όλοι είναι ευγενικοί και γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Γι’ αυτό και κανείς μας δεν ήθελε να φύγει. Όταν, όμως, μάθαμε από συγγενείς μας ότι καταστράφηκε το Χάρκοβο, καταλάβαμε ότι έπρεπε να εγκαταλείψουμε κι εμείς την πατρίδα μας… Επέστρεφα από το σπίτι μιας φίλης μου όταν έπεσε πολύ κοντά μία βόμβα και όλα άρχισαν να τρέμουν. Είμαστε 4 αδελφές από 6 έως 16 χρονών και όλες φοβηθήκαμε πάρα πολύ. Εγώ, ως μεγαλύτερη νιώθω, επιπλέον, και ευθύνη για τις αδελφές μου. Πρέπει να μένω ψύχραιμη, ώριμη να αντιμετωπίσω τις συνθήκες. Πολλές φορές τη νύχτα κλαίγαμε και ζητάγαμε από τη μητέρα μας να μας πει ένα παραμύθι, μέσα στο σκοτάδι, λόγω των βομβαρδισμών. Κι ο πατέρας μας, που είναι ναυτικός, να μην είναι μαζί μας…
Το ξημέρωμα, παρουσιάστηκε στο σπίτι μία ομάδα εθελοντών και μας είπαν να τους ακολουθήσουμε. Σε μισή ώρα είχαμε μαζέψει τα πράγματά μας και στις 7:30 το πρωί ήμασταν ήδη στο δρόμο… Δεν είχαμε χρόνο ούτε να χαιρετήσουμε τους φίλους μας, δεν τους στείλαμε ούτε μήνυμα, ήμασταν τόσο σοκαρισμένοι, όλοι! Περπατάγαμε μέχρι και 7 ώρες συνέχεια, μέχρι να κάνουμε στάση. Έτσι φτάσαμε στη Ζάτοκα μια παραλιακή πόλη, λουτρόπολη σε καλές εποχές, μέσα από εναλλακτικές διαδρομές, πιο σύντομες και λιγότερο επικίνδυνες. Στην πόλη, όμως, γίνονταν οδομαχίες, ένα λεωφορείο με οικογένειες και παιδιά δέχθηκε πυρά μπροστά στα μάτια μας… Από καθαρή τύχη, δεν τραυματίστηκε κανείς αλλά οι ψυχές μας σημαδεύτηκαν για πάντα!
Φτάσαμε τρέχοντας, λαχανιασμένοι και φορτωμένοι, στο σημείο ελέγχου διαβατηρίων. Ήμουν τόσο κουρασμένη κι απελπισμένη, που έστειλα ένα βίντεο στους φίλους μου λέγοντάς τους "αν δεν τα καταφέρω, μη με ξεχάσετε…" Ακούγεται αστείο αλλά, πιστέψτε με, δεν είναι. Προσπαθούσαμε να αποφασίσουμε τι πρέπει να κάνουμε. Μια μεγάλη οικογένεια, με τις συνθήκες να χειροτερεύουν, να πρέπει να βρούμε τροφή, νερό, στέγη... Ούτε πίσω δε γινόταν να γυρίσουμε. Οι ουρές για προμήθειες αγαθών και αναλήψεις μετρητών ήταν τεράστιες, οι ελλείψεις πολλές, δεν υπήρχε ρεύμα, τίποτα. Όλα μας τα όνειρα της ειρηνικής περιόδου είχαν χαθεί. Πλέον οι στόχοι ήταν διαφορετικοί…
Μετά από πολλές περιπέτειες και μια διαδρομή 2,5 ωρών σε ένα λεωφορείο, όπου μας βρήκαν θέση οι εθελοντές, φτάσαμε στο Κισινάου, την πρωτεύουσα της γειτονικής Μολδαβίας. Δεν υπήρχε χώρος να μείνουμε πουθενά, δωμάτια, ξενοδοχεία όλα ήταν γεμάτα. Καθίσαμε σε μια καφετέρια να πάρουμε μια ανάσα και να σκεφτούμε τα επόμενα βήματά μας. Αν ο πατέρας μας ήταν μαζί μας, εκείνος θα ήξερε τι πρέπει να κάνουμε. Δεν μπορούσαμε όμως, ούτε καν να επικοινωνήσουμε μαζί του…
Όσο προσέχαμε μη μας κλέψει κάποιος τις αποσκευές, αναζητούσαμε κάτι να φάμε, καθώς ήμασταν νηστικοί από το πρωί. Τελικά, μια ομάδα εθελοντών μάς πρόσφερε μανταρίνια και μας πρότεινε να φύγουμε για τη Ρουμανία. Ο πατέρας μου, όμως, είχε κανονίσει να πετάξουμε για την Ελλάδα. Μετά από πολλά μπλόκα για έλεγχο χαρτιών, ολονύχτια ταξίδια, λίγο ύπνο και πολλή κούραση, φτάσαμε στο Βουκουρέστι. Εκεί, μας φέρθηκαν πολύ καλά, δεν ζήτησαν χρήματα στο ξενοδοχείο, ούτε ο ταξιτζής δέχθηκε να πληρωθεί, όταν έμαθε ότι ερχόμαστε από την Ουκρανία. Κι επειδή εγώ ήξερα καλύτερα Αγγλικά, έκανα και όλες τις συνεννοήσεις. Κάναμε rapid-test και μπήκαμε στην πτήση για Κωνσταντινούπολη κι από κει για Αθήνα.
Τώρα πλέον, κάνω όνειρα ξανά, να σπουδάσω, να μάθω νέα πράγματα, να βρω φίλους, να ζήσω φυσιολογικά. Δε θέλω να κλαίω άλλο… Χαίρομαι που βλέπω τη σημαία της χώρας μου, παντού αλλά ξέρω ότι έχει να κάνει με τον πόλεμο, τους πρόσφυγες… Δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να ξεχάσω τους βομβαρδισμούς, τα ουρλιαχτά από τις σειρήνες, το φόβο. Ελπίζω όμως, κάνω όνειρα ξανά, που θα μπορέσουν τώρα να πραγματοποιηθούν!"
"Έχω ζήσει στο Κίεβο, μία μεγαλούπολη αλλά, κυρίως, μέναμε στην Οδησσό, μία πολύ όμορφη πόλη, δίπλα στη θάλασσα. Η Οδησσός είναι πολύ ανθρώπινη, εκεί πήγαινα σχολείο, όλοι είναι ευγενικοί και γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Γι’ αυτό και κανείς μας δεν ήθελε να φύγει. Όταν, όμως, μάθαμε από συγγενείς μας ότι καταστράφηκε το Χάρκοβο, καταλάβαμε ότι έπρεπε να εγκαταλείψουμε κι εμείς την πατρίδα μας… Επέστρεφα από το σπίτι μιας φίλης μου όταν έπεσε πολύ κοντά μία βόμβα και όλα άρχισαν να τρέμουν. Είμαστε 4 αδελφές από 6 έως 16 χρονών και όλες φοβηθήκαμε πάρα πολύ. Εγώ, ως μεγαλύτερη νιώθω, επιπλέον, και ευθύνη για τις αδελφές μου. Πρέπει να μένω ψύχραιμη, ώριμη να αντιμετωπίσω τις συνθήκες. Πολλές φορές τη νύχτα κλαίγαμε και ζητάγαμε από τη μητέρα μας να μας πει ένα παραμύθι, μέσα στο σκοτάδι, λόγω των βομβαρδισμών. Κι ο πατέρας μας, που είναι ναυτικός, να μην είναι μαζί μας…
Το ξημέρωμα, παρουσιάστηκε στο σπίτι μία ομάδα εθελοντών και μας είπαν να τους ακολουθήσουμε. Σε μισή ώρα είχαμε μαζέψει τα πράγματά μας και στις 7:30 το πρωί ήμασταν ήδη στο δρόμο… Δεν είχαμε χρόνο ούτε να χαιρετήσουμε τους φίλους μας, δεν τους στείλαμε ούτε μήνυμα, ήμασταν τόσο σοκαρισμένοι, όλοι! Περπατάγαμε μέχρι και 7 ώρες συνέχεια, μέχρι να κάνουμε στάση. Έτσι φτάσαμε στη Ζάτοκα μια παραλιακή πόλη, λουτρόπολη σε καλές εποχές, μέσα από εναλλακτικές διαδρομές, πιο σύντομες και λιγότερο επικίνδυνες. Στην πόλη, όμως, γίνονταν οδομαχίες, ένα λεωφορείο με οικογένειες και παιδιά δέχθηκε πυρά μπροστά στα μάτια μας… Από καθαρή τύχη, δεν τραυματίστηκε κανείς αλλά οι ψυχές μας σημαδεύτηκαν για πάντα!
Φτάσαμε τρέχοντας, λαχανιασμένοι και φορτωμένοι, στο σημείο ελέγχου διαβατηρίων. Ήμουν τόσο κουρασμένη κι απελπισμένη, που έστειλα ένα βίντεο στους φίλους μου λέγοντάς τους "αν δεν τα καταφέρω, μη με ξεχάσετε…" Ακούγεται αστείο αλλά, πιστέψτε με, δεν είναι. Προσπαθούσαμε να αποφασίσουμε τι πρέπει να κάνουμε. Μια μεγάλη οικογένεια, με τις συνθήκες να χειροτερεύουν, να πρέπει να βρούμε τροφή, νερό, στέγη... Ούτε πίσω δε γινόταν να γυρίσουμε. Οι ουρές για προμήθειες αγαθών και αναλήψεις μετρητών ήταν τεράστιες, οι ελλείψεις πολλές, δεν υπήρχε ρεύμα, τίποτα. Όλα μας τα όνειρα της ειρηνικής περιόδου είχαν χαθεί. Πλέον οι στόχοι ήταν διαφορετικοί…
Μετά από πολλές περιπέτειες και μια διαδρομή 2,5 ωρών σε ένα λεωφορείο, όπου μας βρήκαν θέση οι εθελοντές, φτάσαμε στο Κισινάου, την πρωτεύουσα της γειτονικής Μολδαβίας. Δεν υπήρχε χώρος να μείνουμε πουθενά, δωμάτια, ξενοδοχεία όλα ήταν γεμάτα. Καθίσαμε σε μια καφετέρια να πάρουμε μια ανάσα και να σκεφτούμε τα επόμενα βήματά μας. Αν ο πατέρας μας ήταν μαζί μας, εκείνος θα ήξερε τι πρέπει να κάνουμε. Δεν μπορούσαμε όμως, ούτε καν να επικοινωνήσουμε μαζί του…
Όσο προσέχαμε μη μας κλέψει κάποιος τις αποσκευές, αναζητούσαμε κάτι να φάμε, καθώς ήμασταν νηστικοί από το πρωί. Τελικά, μια ομάδα εθελοντών μάς πρόσφερε μανταρίνια και μας πρότεινε να φύγουμε για τη Ρουμανία. Ο πατέρας μου, όμως, είχε κανονίσει να πετάξουμε για την Ελλάδα. Μετά από πολλά μπλόκα για έλεγχο χαρτιών, ολονύχτια ταξίδια, λίγο ύπνο και πολλή κούραση, φτάσαμε στο Βουκουρέστι. Εκεί, μας φέρθηκαν πολύ καλά, δεν ζήτησαν χρήματα στο ξενοδοχείο, ούτε ο ταξιτζής δέχθηκε να πληρωθεί, όταν έμαθε ότι ερχόμαστε από την Ουκρανία. Κι επειδή εγώ ήξερα καλύτερα Αγγλικά, έκανα και όλες τις συνεννοήσεις. Κάναμε rapid-test και μπήκαμε στην πτήση για Κωνσταντινούπολη κι από κει για Αθήνα.
Τώρα πλέον, κάνω όνειρα ξανά, να σπουδάσω, να μάθω νέα πράγματα, να βρω φίλους, να ζήσω φυσιολογικά. Δε θέλω να κλαίω άλλο… Χαίρομαι που βλέπω τη σημαία της χώρας μου, παντού αλλά ξέρω ότι έχει να κάνει με τον πόλεμο, τους πρόσφυγες… Δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να ξεχάσω τους βομβαρδισμούς, τα ουρλιαχτά από τις σειρήνες, το φόβο. Ελπίζω όμως, κάνω όνειρα ξανά, που θα μπορέσουν τώρα να πραγματοποιηθούν!"